De Sherbornepedagogiek is ontwikkeld halverwege de 20e eeuw door de Engelse Veronica Sherborne. Zij was fysiotherapeute en docente lichamelijke opvoeding en ontwikkelde haar bewegingspedagogiek bij kinderen met een achterstand. Haar ideeën zijn gebaseerd op de ontwikkelingen van een kind; van baby tot peuter.
De eerste gewaarwording van een kind is gedragen en ondersteund, ingepakt, gevoed en gewassen en liefdevol aangeraakt te worden. Deze ervaringen zijn de allereerste leerervaringen van een baby. Zo krijgt de baby zijn eerste informatie over zichzelf en de mensen rondom hem heen. Het wordt zich bewust van zijn eigen lichaam, eerst door passief de bewegingen te ondergaan, later door zelf te bewegen.
Door deze beweging kan het kind zelfvertrouwen krijgen in het eigen lichaam en van daaruit zich ook op zijn gemak leren voelen in de omgeving. In de relatie die groeit tussen baby en volwassene, ontwikkelt het kind een gevoel van emotionele en fysieke veiligheid en zelfverzekerdheid. De relatie ontwikkelt zich voornamelijk door lichaams-en oog contact.
Basisprincipes van Sherborne
De basisprincipes van Sherborne gaan ervan uit dat een kind om te kunnen groeien naar zelfstandigheid en vrijheid het volgende nodig heeft:
Een sterk vertrouwen in zijn eigen lichaam.
Een kind moet zijn lichaam kennen en de bewegingsmogelijkheden kunnen gebruiken. Een kind dat zich goed en veilig thuis weet in zijn eigen lichaam, heeft een stevige basis om een gezonde persoonlijkheid op te bouwen en om zijn omgeving te gaan verkennen. Met omgeving bedoelen we hier zowel personen als objecten. Via eenvoudige bewegingservaringen help je mensen zich te concentreren en te richten op het eigen lichaam. Je helpt hen te luisteren naar hun lichamelijke sensaties en zich zo bewust te worden van de mogelijkheden en beperkingen van hun lichaam. Zo groeit ook het vertrouwen in zichzelf.
De mogelijkheid om zinvolle relaties aan te gaan.
Enkel in een relatie tot de ander leren we onze eigen identiteit beter kennen en ontplooien. We groeien dankzij de ander. We komen los van de ouderlijke afhankelijkheid dankzij zinvolle relaties met anderen. Via eenvoudige bewegingsspelletjes met anderen wordt langzaam het vertrouwen in die ander opgebouwd en kan er geëxperimenteerd worden met verschillende vormen van interactie.
Het vertrouwen om zijn omringende wereld te leren kennen.
Iemand die zich veilig weet, zal de drang voelen om steeds verder op verkenning te gaan. Via bewegingservaringen krijgt hij stilaan greep op begrippen als ruimte (ver & dichtbij, groot & klein) en tijd (snel & traag, ritme, etc.). Tijdens zo’n exploratiedrang ontdekt de persoon zijn eigen middelen, zijn actuele mogelijkheden en grenzen om zijn drang naar eigenheid te realiseren.
Werkwijze
Om dit te bereiken doen ouders en kind(eren) verschillende oefeningen waarbij bovenstaande principes gehanteerd worden. De begeleiding hierbij is van groot belang. De oefeningen worden op het kind afgestemd en vragen een sensitieve en responsieve houding van zowel de ouders al de begeleidster. Kinderen die onvoldoende vertrouwen hebben of gehecht zijn zullen de oefeningen niet of gedeeltelijk uit kunnen voeren. Ouders krijgen dan gerichte oefeningen en adviezen om het vertrouwen en de hechting te versterken en/of uit te breiden.
‘Om de Sherborne methodiek meer toe te spitsen op de kwetsbare doelgroep van gezinnen met adoptie- of pleegkinderen hebben wij de methode Sherborne Samenspel ontwikkeld.’